مصالح بتن و نسبت های طرح اختلاط بتن تعیین می کند که عملکرد بتن در شرایط جوی مختلف چگونه باشد. از این رو مهندسین و متخصصین در دفاتر مقررات ملی ساختمان به تقیسم بندی و رده بندی شرایط جوی روی آوردند. این تقسیم بندی ها بر اساس مخاطرات یون های کلرید در مجاورت سازه های بتنی انجام می شود. رده بندی های شرایط مختلف جوی تعیین کننده انتظارات بتن و نسبت های اختلاط خواهد بود. همچنین در رده های مختلف جوی روش ها و راهکار های متفاوتی جهت تقویت و محافظت از بتن در شرایط مختلف وجود دارد. در ادامه به انواع شرایط جوی و رده بندی آنها می پردازیم.

محافظت از بتن در انواع شرایط جوی و محیطی

• شرایط محیطی متوسط (A الف):

ساختمان های رو زمینی که در معرض خطر نفوذ یون کلرید بر اثر وزش باد های دارای یون های نمک نیستند. در چنین مواردی از انواع مختلف سیمان می توانید استفاده کنید. حتی از سیمان تیپ یک می توان استفاده کرد. سیمان تیپ یک کمترین مقاومت در برابر حملات سولفاتی و یون های کلرید دارد. در نتیجه نیازی به محافظت شدید از بتن نمی باشد.

• شرایط محیطی شدید (B ب):

ساختمان های رو زمینی در نواحی نزدیک به ساحل و در معرض وزش باد های حاوی یون های کلرید. در چنین مواردی می توانید با ترفند های ساده و تغییرات جزئی در نسبت های اختلاط بتن استاندارد ها و تاییدیه های لازم را اخذ کنید.

• شرایط محیطی شدید (C پ):

قسمت هایی از ساختمان که در تماس با خاک است و بالاتر از ناحیه مویینگی واقع شده است (به علت فشار کم آب یا وجود سیستم زهکشی، خطر نفوذ شدید آب از سطح به داخل بتن وجود ندارد) و یا قسمت هایی که دائماً در زیر آب دریا واقع اند. در شرایط محیطی شدید باید جوانب احتیاط رعایت شود و حتما آزمونه ها و تست های لازم روی نمونه های بتن انجام شود.

• شرایط محیطی خیلی شدید (D ت):

قسمت هایی از ساختمان که در تماس با خاک مهاجم است و در زیر سطح آب زیر زمینی واقع شده است. (آب براحتی میتواند از سطح به داخل نفوذ پیدا کند). استفاده از انواع مختلف سیمان در چنین پروژه هایی محدودتر است.

• شرایط محیطی فوق العاده شدید (E ث):

ساختمان های دریایی که دارای قسمت هایی در ناحیه جزر و مدی و ناحیه پاشش هستند. این ساختمان ها باید توسط مهندسان صاحب صلاحیت، طراحی و اجرا شوند.